Ma zaledwie kilkanaście lat, a już zdobywa świat nauki, prezentując swoje projekty przed Prezydentem RP, na TEDx Warsaw Women i międzynarodowych konkursach badawczych. Kornelia to najmłodsza Polka wyróżniona na prestiżowej liście 100 najbardziej wpływowych kobiet magazynu Forbes Women. O naukowej pasji, sile pokonywania trudności i międzynarodowych ambicjach opowiada w inspirującej rozmowie z naszym magazynem.
Kornelio, jesteś najmłodszą Polką wyróżnioną na liście 100 najbardziej wpływowych kobiet magazynu Forbes. Jakie to uczucie znaleźć się w tak prestiżowym gronie?
O samym wyróżnieniu dowiedziałam się zupełnie przypadkowo, przeglądając internet. Tego typu nagrody nie są dla mnie celem samym w sobie, jednak bez wątpienia motywują mnie do dalszej pracy. Cieszę się, że moje działania naukowe zostały zauważone i docenione — to ogromna satysfakcja.
Kiedy zaczęła się Twoja przygoda z nauką? Czy był jakiś konkretny moment, który zainspirował Cię do zajęcia się badaniami?
Już w szkole podstawowej moja nauczycielka biologii dostrzegła moje zainteresowanie tematyką zdrowia człowieka i zaproponowała udział w wykładach na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi. To tam po raz pierwszy zobaczyłam profesjonalne laboratoria i nauczyłam się szycia chirurgicznego. Wtedy zrozumiałam, że chcę zostać lekarzem. To doświadczenie rozbudziło też moją pasję do chemii eksperymentalnej. Po dwóch latach nauki zostałam finalistką olimpiady chemicznej dla szkół podstawowych, co pomogło mi dostać się do wymarzonego liceum. W nowej szkole dołączyłam do pracowni innowacji 3LAB, gdzie rozwijam się w projektach naukowych i kreatywnych.
Jesteś laureatką licznych konkursów dla młodych badaczy. Które z nich miały dla Ciebie największe znaczenie?
Każdy konkurs i zdobyty tytuł jest dla mnie ważny emocjonalnie, dlatego trudno wskazać jeden najistotniejszy. Niezapomnianym doświadczeniem było jednak prezentowanie projektu podczas wydarzenia „StartUPy w Pałacu”, gdzie na widowni był obecny Prezydent RP. Równie wyjątkowe było moje wystąpienie na TEDx Warsaw Women przed niemal tysiącem osób. Jako dziecko byłam nieśmiała, więc był to dla mnie ogromny krok – wyjście ze strefy komfortu i dowód, że potrafię pokonywać własne ograniczenia.
Reprezentowałaś Polskę na Regeneron ISEF. Jak wspominasz to doświadczenie? Czy otworzyło ono przed Tobą nowe możliwości?
Regeneron ISEF to jedno z najbardziej niezwykłych wydarzeń w moim życiu. Znalazłam się w gronie młodych, pełnych pasji osób z całego świata, które — podobnie jak ja — kochają naukę. Tygodniowy pobyt w USA dał mi ogromną dawkę nadziei i motywacji. Nawiązałam też relacje, które przerodziły się w przyjaźnie i współpracę przy międzynarodowych projektach naukowych.
Nauka i badania wymagają ogromnej determinacji. Jakie wyzwania napotkałaś na swojej drodze i jak sobie z nimi radzisz?
Jednym z najtrudniejszych aspektów jest niekonstruktywna krytyka – często pochopna i niesprawiedliwa. Staram się ją ignorować, bo wiem, że to, co robię, ma dla mnie głębsze znaczenie. W życiu prywatnym także napotkałam wiele trudności, które ukształtowały moją odporność i nauczyły mnie wytrwałości.
W swoich badaniach łączysz różne dziedziny. Czy uważasz, że interdyscyplinarność to przyszłość innowacji?
Zdecydowanie tak. Interdyscyplinarność pozwala odkrywać nowe ścieżki w świecie, który wydaje się już dobrze poznany. Holistyczne myślenie jest kluczowe — skuteczne badania to nie tylko praca w laboratorium, ale także umiejętność współpracy, projektowania, komunikacji i rozumienia szerszego kontekstu.
Poza nauką zajmujesz się także sportem – zdobyłaś Mistrzostwo Świata Juniorów w agility. Jak zaczęła się ta przygoda?
Agility pojawiło się w moim życiu cztery lata temu. Wtedy do mojej rodziny dołączyła Candusia. Dzięki systematycznemu treningowi udało nam się sięgnąć po mistrzostwo świata juniorów. Choć agility wygląda na łatwy sport, wymaga doskonałej koordynacji, kondycji fizycznej i psychicznej — zarówno ode mnie, jak i od psa. Dbamy o dietę, kondycję, treningi i wizyty u psiego fizjoterapeuty.
Dla wielu młodych (i nie tylko) osób jesteś inspiracją. A kto inspiruje Ciebie?
Jedną z najważniejszych osób na mojej drodze jest Pani Anna Rzepa z pracowni 3LAB, która nie tylko wspierała mnie merytorycznie, ale także wskazywała drogę do współpracy z ekspertami i profesorami. Wzorem do naśladowania jest też Zofia Kierner z fundacji Girls Future Ready oraz Pani Alicja Puścian, która wspiera mój rozwój w dziedzinie neurobiologii.
Jakie masz plany na przyszłość? Czy rozważasz współpracę międzynarodową lub studia za granicą?
Marzę o studiach medycznych za granicą, ale nie wykluczam Polski — wszystko zależy od możliwości otrzymania stypendium. Już teraz działam w międzynarodowych zespołach z finalistami Regeneron ISEF. W przyszłości chciałabym rozwijać projekty z zakresu neuronauki.
Jaką radę dałabyś młodym osobom, które chciałyby pójść podobną ścieżką?
Przede wszystkim warto działać w zgodzie ze sobą. Życie daje wiele możliwości, ale tylko my decydujemy, które z nich wybieramy. Sukces wymaga poświęcenia i ciężkiej pracy, ale nie powinien być celem samym w sobie. Porażki są naturalnym elementem drogi — jeśli ich nie doświadczamy, to być może nasze cele są zbyt niskie.
Gdybyś mogła zrealizować jeden projekt marzeń, bez ograniczeń technologicznych i finansowych – co by to było?
To bardzo trudne pytanie. Gdybym mogła urzeczywistnić jeden projekt marzeń, na pewno dotyczyłby on głębokiej stymulacji mózgu. Fascynuje mnie neurobiologia, a moim celem byłoby opracowanie nowatorskich metod leczenia chorób neurodegeneracyjnych i neuropsychiatrycznych. Chciałabym, by efektem tej pracy było realne podniesienie jakości życia pacjentów.
Rozmawiała: Ilona Adamska
